"Sala prób" Idea tymczasowego prezentu jest prosta. Masz go, dopóki czegoś nie przeskrobiesz. Grupa młodych muzyków dostała od ojca jednego z nich zagraconą budę na zabitej dechami prowincji. Tytułową salę prób. Choć lepszym określeniem byłby tu "grajdołek". Główna oś fabularna pokazuje co chłopcy przeskrobali i jakie były tego konsekwencje. Podręcznikowo rozpisana akcja z wyraźnym początkiem, punktem zwrotnym i finałem. Tempo opowieści dostosowane idealnie do sielankowych krajobrazów przewijających się w tle. Ciepła obyczajowa opowiastka z nutą przygody. Chociaż na pierwszy plan zdaje się wysuwać postać perkusisty o nazistowskich zainteresowaniach, to tak naprawdę Gipi poświęca sporo uwagi każdemu członkowi zespołu. Pokazuje nie tylko relacje między nimi, ale również zarysowuje sytuacje panujące w ich rodzinach. Nie są one najłatwiejsze, ale też nie należą do nadzwyczaj trudnych. Gipi we wszystkim znajduje pewien umiar. Prezentuje sytuacje dość specyficzne, momentami wręcz kuriozalne, daleki jest jednak od nadmiernego szokowania czytelnika. Zwracają uwagę rysunki. Specyficzne, uproszczone postaci z haczykowatymi nosami na dość bogatych w szczegóły tłach, a wszystko uroczo pokolorowane akwarelami. Chociaż kolory są nieco przytłumione, a gama barw na poszczególnych kadrach raczej ograniczona, to całokształt prezentuje się zadziwiająco bogato. Gipi wznosi się na wyżyny, gdy przychodzi mu zaprezentować grę zespołu. Chociaż większość sekwencji jest obfita w onomatopeje, to na kadrach ilustrujących muzykę autor całkowicie z nich rezygnuje, koncentrując się na obrazie. Nie zagraca rysunków wielkimi, ciężkimi literkami. Takie nieme, dynamiczne sekwencje, robią znakomite wrażenie. I w takim niemym uznaniu pozostaję po lekturze tego prostego i lekkiego komiksu. [Jarek Obważanek, 13.03.2008] "Sala prób" |
Poglądy wyrażane w recenzjach są osobistymi odczuciami ich autora i nie powinny być uznawane za prawdy objawione.
