"100 naboi" tom 3: "Cień drugiej szansy" #2
 
|
Ten album składa się z dwóch, bardzo od siebie odległych, historii. Pierwsza, to przerywnik przed właściwą akcją - standardowe wejście Gravesa, który kelnerce Lilly Roach oferuje możliwość zemsty. Co tu wiele pisać, ten odcinek jest rewelacyjny, cudowny i niesamowicie wstrząsający. Graves spokojnie je ciastko, opowiadając pani Roach losy jej zaginionej córki Tiny. Z każdą stroną czytelnik jest coraz bardziej zaszokowany, aż do ostatniej wypowiedzi kelnerki. Druga historia to już dłuższa opowieść kontynuująca stare wątki. Przy poprzedniej wypada trochę słabiej, ale i tak trzyma bardzo wysoki poziom. Pojawia się w nim znana z pierwszego tomu Dizzy Cordova, która spotyka się w Paryżu z panem Branchem. Do Francji dziewczynę wysłał tajemniczy Shepherd, który stwierdził, że ta para może mieć ze sobą wiele wspólnego. Branch opowiada Dizzy bardzo dużo, jednocześnie niewiele zdradzając, co oczywiście nikogo nie powinno dziwić. Ta tajemniczość niezmiennie przyciąga jak magnes i nie pozwala oderwać się ani na moment od lektury. Chociaż dostajemy coraz to nowe elementy układanki, to jednocześnie nie przestaje dręczyć pytanie: "O co tu w ogóle chodzi?". I to jest wspaniałe. Umiejętnie zbudowana historia oparta na niedopowiedzeniach, która ani na chwilę nie zniechęca czytelnika, w której takie odejścia od głównego wątku, jak historia Tiny wzbudzają wyłącznie entuzjazm. Bo w tej szeroko zakreślonej, tajemniczej powieści o Gravesie niezbyt zwykłe losy zupełnie zwykłych ludzi okazują się najciekawsze. Również Risso jak zwykle daje popis swoich możliwości. Znakomita, charakterystyczna stylistyka mocno kontrastowych, ciekawie uproszczonych rysunków, niebanalne kadrowanie, które jednocześnie jest przekonywające i naturalne. Czasem to stosowane przez Risso odrealnienie działa nieco na jego niekorzyść, psując niektóre portrety, ale niespecjalnie to przeszkadza. Rysunki uzupełnia przyjemny, przygaszony, ascetyczny, płaski kolor. Osoby zupełnie nie znające francuskiego mogą mieć dodatkową frajdę z próby zrozumienia wygłaszanych w tym języku kwestii. Owszem, na końcu albumu znalazł się słowniczek, ale z pewnością tłumaczeń celowo nie wpleciono w akcję, by czytelnik mógł poczuć się, jak niczego nie rozumiejąca Dizzy. [Jarek Obważanek] Scenariusz: Brian Azzarello |
|||||
Poglądy wyrażane w recenzjach są osobistymi odczuciami ich autora i nie powinny być uznawane za prawdy objawione.
