Dylana od pierwszego zeszytu traktuję jako komiks do czytania w podróży. Mały format, wartka akcja, szybkie rysunki. Co prawda Piccatto rysuje znacznie lepiej od rysowników znanych z poprzednich tomów, ale nie jest to nic szczególnego. Rzetelny rysunek, którego zadaniem jest pokazać akcję, nie narzucając się czytelnikowi. Jest przy tym bardzo czysty, staranny. Ciekawe narysowane są postacie poboczne, głównie pacjenci zakładu psychiatrycznego.

Komiks wciąga już od drugiej strony. Sceny przedstawiające brutalnie zamordowaną rodzinę i krążącą wśród zwłok niewidomą dziewczynę robią niesamowite wrażenie. Oczywiście pewne rzeczy są bardzo stereotypowe, na przykład fakt, że dziewczyna przypadkiem omija po kolei wszystkie ciała, ale niespecjalnie to szkodzi. Mordercą okazuje się niedorozwinięty pomocnik stajennego Damien, który trafia do zakładu dla obłąkanych. Po 16 latach owa niewidoma, Leonora, zgłasza się do Dylana z obawy przed Damienem... Rozwój akcji i jej zwroty pozwolą czytelnikowi zapomnieć o świecie zewnętrznym na dłuższy czas. Nawet chwilowe pojawienie się Grucho niespecjalnie przeszkadza. Naprawdę jest co poczytać, polecam.

[Jarek Obważanek]

Scenariusz: Tiziano Sclavi
Rysunki: Luigi Piccatto
Wydawca: Egmont Polska
100 stron, format A5, lakierowana oprawa, papier matowy, czarno-biały